Malo je poznato da su se legendarne reči majora Gavrilovića odnosile i na 4. bataljon 10. puka srpske vojske regrutovan iz Raške oblasti, koji je takođe "krenuo napred u slavu" i položio sebe za "život prestonice".

Prva ratna godina je, iako pobedonosna, bila krvava za Srbiju. Bojni gubici su bili veliki, a pored toga međ vojskom i narodom krenuo je da hara tifus.

Srpska vojska je bolovala od hroničnog manjka ljudstva, a naspram nje počele su da se gomilaju austrougarske, nemačke, a kako su ratni vetrovi duvali, i bugarske snage.

Stoga je general Radomir Putnik izneo pred ministarski savet preporuku Vrhovne komande od 25. 12. 1914. godine da se u vojsku pozovu 3 godišta muslimana sa teritorija pripojenih Srbiji nakon 1912. godine.

Od ukupno 5.965 mladića iz Raške formiran je i 4. bataljon. On će zajedno sa 10. i 7. činiti kičmu odbrane Beograda.

Borbe su bile krvave. Nastupajuće austrougarske i nemačke snage bile su brojnije i u oružju nadmoćnije. Ali, i pored toga, svaku stopu grada su trostruko plaćali krvlju. Kada je situacija postala neodrživa, komanda je izdala naređenje za povlačenje. Ono se nije odnosilo na odstupnicu, koja će ostati da čuva leđa i da stekne večnu slavu za slobodu srpskog naroda.

Kod Narodnog pozorišta bila je jedna od poslednjih barikada odbrane Beograda od nemačkih snaga. Nju je tvrdoglavo držalo dvadesetak preživelih pripadnika 4. bataljona.

Ta jedinica, koju je predvodio kaplar Šemso Midović iz Sjenice, izgunula je, baš kao i drugi pripadnici 4. bataljona.

Do poslednjeg.

Foto: Wikipedia.org/J. Vićentijević

Autor: redportal.rs